Алта нюулга

Үхибүүд олоороо зэргэлээд һууха зэргэтэй. Тэдэнэй нэгэниинь шара үнгэтэй бэһэлиг гү, али хашарһа мүнгэ дээшэнь үргэжэ, бултанда харуулна: 
— Би энэ алта нюухамни. Бултандаа альгаа тодоод һуугты. 

«Алта» бариһан хүн зубшан ябажа, үхибүүн бүхэнэй альга руу тэрэнээ хээшэ болоно. Хэнэй гарта «алтан» орооб? Мэдэгдэнэгүй. 

«Алта» нюуһан хүмнай урда гараад, иигэжэ захирна: 
— Алтан, гара наашаа! 

«Алтатай» хүн һууриһаа бодожо, нюугшын хажууда ошоно. «Алта» нюугша иигэжэ асууна: 
— Та дуу дуулаха гүт? Али уран шүлэг сээжээр уншаха гүт? Үгышье һаа хатар маанадта харуулха гүт? 

Эдэ гурбанай али нэгые гүйсэдхэжэ дүүргэһэн хүн «алтаяа» нюужа эхилнэ. Дуулажа, хатар харуулжа, шүлэг хэлэжэ шадахагүй һаа, эшхэбтэр, дорой байдалда орожо, нааданһаа гаргагдаха зэргэтэйш.